Straight 2 The Point - Grace Jones

Przyszła na świat jako jedna z bliźniaków... (Ma brata Bishopa Noela) Jej ojciec był pastorem i politykiem. W 1962 roku wraz z rodzicami przeprowadziła się do Stanów Zjednoczonych. Studiowała w szkole teatralnej na Uniwersytecie w Syracuse, NY.

Pod koniec lat 60. rozpoczęła karierę modelki. Amerykańska agencja modelek, dla której pracowała, wysłała ją do Europy, uznając, że jej uroda jest zbyt ostra jak na amerykańskie gusty. Jej kariera rozpoczęła się na wybiegach w Paryżu, gdzie pracowała dla najwybitniejszych projektantów mody i stylistów, m.in. Lagerfelda, Versace i Saint-Laurent'a. W połowie lat 70. można ją było zobaczyć na okładkach francuskich wydań magazynów mody Elle i Vogue. Po powrocie do USA stała się jedną z barwniejszych postaci klubu Studio 54 w Nowym Jorku, który skupiał uwagę celebrytów z całego świata. Została muzą Andy'ego Warhola, który zafascynowany jej urodą, wykonał wiele z jej słynnych fotografii.

W 1977 roku podpisała kontrakt płytowy z wytwórnią Island Records i nagrała swój debiutancki album Portfolio. Zawierał on taneczne przeboje disco: "Sorry", "I Need a Man" i stylową wersję piosenki "La vie en rose" z repertuaru Édith Piaf, która była motywem przewodnim filmu Roberta Altmana "Prêt-à-porter". W roku 1978 u boku Amandy Lear i Patty Pravo wzięła udział w bardzo kontrowersyjnym programie rozrywkowym Stryx, emitowanym we włoskiej telewizji. Pod koniec lat 70. nagrała jeszcze dwa albumy utrzymane w stylu disco: Fame i Muse.

Wkrótce porzuciła wygląd królowej dyskoteki na rzecz charakterystycznej kanciastej fryzury, która stała się na wiele lat jej znakiem firmowym. Wystylizowana przez ówczesnego partnera, francuskiego kreatora mody Jean-Paula Goude, była prowokująca i ambiwalentna seksualnie. Za ostry image odwołujący się do estetyki zaczerpniętej z klubów sadomasochistycznych i androgyniczny wizerunek została obwołana "królową gejowskiego disco".

Na początku lat 80. zaczęła nagrywać muzykę nowofalową i funk, wówczas też odnosiła największe muzyczne sukcesy. Jej czwarta płyta, Warm Leatherette, zawierała własne wersje utworów m.in. The Pretenders i Roxy Music. Był to album przełomowy. Dzięki pochodzącemu z niego przebojowi "Private Life", Grace Jones udało się przebić na brytyjskiej liście przebojów. W tym samym roku podczas programu telewizyjnego spoliczkowała na wizji prezentera Russella Harty'ego, twierdząc, że ją ignoruje. Wydarzenie to zostało wiele lat później uznane za jedno z najbardziej szokujących w historii angielskiej telewizji.


W 1981 roku nagrała album Nightclubbing, który zawierał covery piosenek takich wykonawców jak Iggy Pop, Flash and the Pan czy The Police. Album stał się dużym sukcesem, a singel "I've Seen That Face Before (Libertango)" stał się sztandarowym hitem Jones (utwór został wykorzystany przez Romana Polańskiego do filmu Frantic z Harrisonem Fordem). W tym samym roku rozpoczęła trasę koncertową po USA i Europie, w ramach której przedstawiała kultowe już widowisko A One Man Show. Następna płyta, Living My Life, ukazała się w 1982 roku i przyniosła przeboje "My Jamaican Guy" oraz "Nipple to the Bottle". W 1984 roku Jones wystąpiła w filmie Conan Niszczyciel, który stał się kultowym obrazem lat 80. Zagrała rolę agresywnej amazonki Zuli, u boku Arnolda Schwarzeneggera odtwarzającego rolę tytułową. Za tą kreację rok później została nominowana do nagrody filmowej Saturn.


Wraz z producentem Trevorem Hornem w 1985 roku zrealizowała dobrze przyjętą przez krytykę muzyczną płytę Slave to the Rhythm, gdzie zaprezentowała mieszankę popu, funku i rhythm and bluesa. Tytułowy singel stał się największym przebojem artystki. Płyta zawierała też fragmenty wywiadu, w których opowiadała o sobie. W przygotowaniu tego albumu brał udział także gitarzysta Pink Floyd, David Gilmour. W tym samym roku ukazała się kompilacja Island Life z największymi przebojami, a Grace Jones wystąpiła w czternastym z kolei oficjalnym filmie z cyklu o Jamesie Bondzie pt. A View to a Kill grając u boku Rogera Moore'a.

Kolejnym dużym przebojem Grace Jones stała się piosenka "I'm Not Perfect (But I'm Perfect for You)" z albumu Inside Story, a teledysk do tego utworu uznano za dzieło sztuki i symbol estetyki lat 80. Jednak wydana w 1989 płyta Bulletproof Heart nie sprzedała się dobrze, choć promujące ją single "Love on Top of Love" i "Amado Mio" zyskały sporą popularność.

W latach 90. ograniczyła działalność muzyczną. Wydała kilka singli, w tym "7 Day Weekend" w 1992 i "Sexdrive" w 1993 roku. Zagrała w pięciu filmach, m.in. Bumerang, Tatuaż żeglarza i Wyspa piratów. W roku 1997 razem z Tricky'm pracowała nad nową płytą, Force of Nature. Album nigdy się nie ukazał z powodu nieporozumień między artystami, wydano jedynie singel "Hurricane (Cradle to the Grave)". Światła dziennego nie ujrzała też płyta Black Marilyn, która wedle zapowiedzi miała wstrząsnąć sceną klubową...

W 2008 roku, po 19 latach przerwy, piosenkarka powróciła na scenę wspomnianym albumem Hurricane. Promowała go singlami "Corporate Cannibal" (w stylu Massive Attack) i "Williams Blood". W tym samym roku wyruszyła w trasę The Hurricane Tour, która okazała się sukcesem. W kwietniu 2010 ukazało się DVD Grace Jones – Live in Concert, zawierające dostępny dotąd jedynie na kasecie wideo koncert z 1982 roku znany jako A One Man Show. DVD zawiera 3 bonusowe wideoklipy: "Slave to the Rhythm", "Love Is the Drug" i "Crush".

Source: Wiki

''12 Grace Jones - I'm Not Perfect (But I'm Perfect For You) (Remix)



Peace!